Πολλοί γονείς αντιλαμβάνονται το θυμό των παιδιών προς τους γονείς τους ως προσωπική προσβολή και ένδειξη παιδαγωγικής αποτυχίας.
Στην πραγματικότητα, αυτό το συναίσθημα είναι ένα φυσικό και σημαντικό μέρος της ενηλικίωσης, αναφέρει το .
Η απαγόρευση της έκφρασης του θυμού διδάσκει στο παιδί να καταπιέζει τα αληθινά του συναισθήματα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε ψυχοσωματικές διαταραχές. Τα καταπιεσμένα συναισθήματα δεν εξαφανίζονται, αλλά συσσωρεύονται στα βάθη του ψυχισμού.
Φωτογραφία: Pixabay
Ο θυμός είναι μια υγιής ψυχική αντίδραση στην παραβίαση των προσωπικών ορίων ή στην αδυναμία ικανοποίησης μιας σημαντικής ανάγκης. Μέσω αυτού του συναισθήματος, το παιδί μαθαίνει να διεκδικεί τη γνώμη του και να κατανοεί τις επιθυμίες του.
Όταν επιτρέπετε στο παιδί σας να θυμώνει μαζί σας, το αφήνετε να καταλάβει ότι η αγάπη σας είναι άνευ όρων και δεν εξαρτάται από τη διάθεσή του. Αυτό δημιουργεί στο παιδί μια βαθιά αίσθηση βασικής ασφάλειας και αποδοχής.
Ο φόβος της γονικής κρίσης κάνει τα παιδιά να κρύβουν τις αρνητικές τους εμπειρίες, καταστρέφοντας την ειλικρίνεια στις σχέσεις. Το παιδί φοβάται ότι η κακή του διάθεση θα το κάνει να φανεί κακό στα μάτια σας.
Ζώντας μέσα από το θυμό σε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, το παιδί μαθαίνει να διαχειρίζεται αυτό το ισχυρό συναίσθημα αντί να το αποφεύγει. Αυτή η δεξιότητα συναισθηματικής αυτορρύθμισης γίνεται το θεμέλιο για τη μελλοντική ενήλικη ζωή.
Είναι σημαντικό για τους γονείς να διαχωρίζουν την προσωπικότητα του παιδιού από την προσωρινή συναισθηματική του κατάσταση, μιλώντας για το μη αποδεκτό των επιθετικών ενεργειών και όχι για τα ίδια τα συναισθήματα. Είναι εντάξει να θυμώνει κανείς, αλλά δεν είναι εντάξει να χτυπάει ή να προσβάλλει ένα άλλο άτομο.
Η ήρεμη αντίδρασή σας στο θυμό του παιδιού αποτελεί ένα ζωντανό μοντέλο αντοχής και συναισθηματικής ανθεκτικότητας για το παιδί. Βλέπει ότι ακόμη και τα έντονα αρνητικά συναισθήματα δεν καταστρέφουν τις σχέσεις και ότι μπορούν να υπομείνουν.Εξασκηθείτε στην ενεργητική ακρόαση βοηθώντας το παιδί να ονομάσει το συναίσθημά του και να βρει την αιτία του, για παράδειγμα λέγοντας “Βλέπω ότι είσαι θυμωμένος επειδή δεν σε άφησα να παίξεις με το τάμπλετ”. Αυτό μαθαίνει στο παιδί να κατανοεί και να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του.
Αν σβήνετε συνεχώς το θυμό των παιδιών με τις φράσεις “μη θυμώνεις” ή “σταμάτα τώρα”, το παιδί μπορεί να μεγαλώσει είτε παθητικό είτε, αντίθετα, επιθετικό. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν θα έχει τις δεξιότητες να εκφράζει εποικοδομητικά τα συναισθήματα.
Η αποδοχή του θυμού ενός παιδιού δεν σημαίνει συγχώρεση ή απόρριψη των γονεϊκών ορίων. Σημαίνει σεβασμό του δικαιώματος του παιδιού σε όποια συναισθήματα μπορεί να έχει και παροχή σοφής καθοδήγησης στην έκφρασή τους.
Έτσι, επιτρέποντας στο παιδί σας να είναι θυμωμένο μαζί σας, δεν ενδίδετε σε κακή συμπεριφορά, αλλά επενδύετε στη μελλοντική ψυχική του υγεία. Το βοηθάτε να μεγαλώσει και να γίνει ένα συναισθηματικά ώριμο άτομο που μπορεί να οικοδομήσει υγιείς σχέσεις με τους άλλους.
Διαβάστε επίσης
- Γιατί ένα παιδί πρέπει να βαριέται: Πώς η έλλειψη ψυχαγωγίας πυροδοτεί την ανάπτυξη της φαντασίας και της δημιουργικότητας
- Γιατί η οικειότητα εξαφανίζεται στις σχέσεις: Πώς τα ανομολόγητα οικογενειακά παράπονα σκοτώνουν τα συναισθήματα
