Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς το χέρι σας απλώνει το χέρι του για κάτι νόστιμο ενώ παρακολουθείτε μια τηλεοπτική εκπομπή ή κάνετε μια μονότονη δουλειά;
Αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα συναισθηματικής υπερφαγίας, όπου το φαγητό γίνεται ένας τρόπος να γεμίσετε ένα εσωτερικό κενό, αναφέρει το .
Ο εγκέφαλός μας αναζητά εύκολες πηγές ντοπαμίνης, του νευροδιαβιβαστή που είναι υπεύθυνος για την ευχαρίστηση και τα κίνητρα. Το φαγητό, ιδιαίτερα τα γλυκά και τα λιπαρά τρόφιμα, παρέχει μια γρήγορη αύξηση της ντοπαμίνης, που πνίγει προσωρινά τα συναισθήματα πλήξης.
Φωτογραφία:
Η φυσιολογική πείνα εμφανίζεται σταδιακά και συνοδεύεται από απτά σήματα του σώματος, όπως γουργουρητό στο στομάχι ή ελαφρά αδυναμία. Η συναισθηματική πείνα, από την άλλη πλευρά, εμφανίζεται ξαφνικά και απαιτεί μια συγκεκριμένη τροφή, όπως ένα ιδιότροπο παιδί.
Αν αγνοείτε συνεχώς τη διαφορά μεταξύ αυτών των τύπων πείνας, δημιουργείται μια ισχυρή νευρολογική σύνδεση μεταξύ της πλήξης και της αναζήτησης τροφής. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό γίνεται συνήθεια που ενεργεί με αυτόματο πιλότο, οδηγώντας σε ανεξέλεγκτο τσιμπολόγημα.
Ο κύριος κίνδυνος δεν έγκειται στις επιπλέον θερμίδες, αλλά στην υπονόμευση της εμπιστοσύνης στον εαυτό σας και στα συναισθήματά σας. Σταματάτε να αναγνωρίζετε τις πραγματικές σας ανάγκες, είτε πρόκειται για την ανάγκη για ξεκούραση, για ενδιαφέρουσες δραστηριότητες ή για μια απλή αλλαγή σκηνικού.
Το σπάσιμο αυτού του φαύλου κύκλου δεν είναι δυνατό με τη δύναμη της θέλησης και την αυτοσυγκράτηση. Οι άκαμπτες απαγορεύσεις αυξάνουν μόνο την εσωτερική ένταση και δημιουργούν το έδαφος για ακόμη πιο ισχυρές καταρρεύσεις στο μέλλον.
Το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην ενσυνειδητότητα και στην ήπια μετατόπιση της προσοχής σας. Δοκιμάστε την τεχνική Stop Question: πριν ανοίξετε το ψυγείο, ρωτήστε τον εαυτό σας “Πεινάω πραγματικά ή απλά βαριέμαι”.
Το επόμενο βήμα είναι να δημιουργήσετε ένα εξατομικευμένο “μενού χαράς” – μια λίστα με ευχάριστα πράγματα που μπορείτε να κάνετε και δεν περιλαμβάνουν φαγητό. Αυτό θα μπορούσε να είναι να κάνετε πέντε λεπτά γυμναστική, να ζωγραφίσετε μια εικόνα κατά του στρες, να φροντίσετε ένα φυτό εσωτερικού χώρου ή να τηλεφωνήσετε σε έναν φίλο.
Ξεκινήστε να εφαρμόζετε αυτές τις δραστηριότητες κάθε φορά που πιάνετε τον εαυτό σας να θέλει να φάει από το τίποτα. Ο στόχος σας δεν είναι να καταστείλετε τη συνήθεια, αλλά να ανακατευθύνετε την ενέργειά σας προς μια νέα, πιο χρήσιμη κατεύθυνση.
Με την πάροδο του χρόνου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει να αναζητά την ντοπαμίνη σε αυτές τις νέες δραστηριότητες, σπάζοντας τη συνειρμική σύνδεση “πλήξη = φαγητό”. Νέες νευρικές συνδέσεις θα ενισχυθούν, καθιστώντας αυτή τη συμπεριφορά μια φυσική απάντηση στις παύσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Αυτή η μέθοδος λειτουργεί προληπτικά επειδή αντιμετωπίζει τη βασική αιτία της συμπεριφοράς αντί να καταπολεμά τις συνέπειές της. Μαθαίνετε να διαχειρίζεστε τη συναισθηματική σας κατάσταση, αντί να τη ροκανίζετε, ανακτώντας την αίσθηση του ελέγχου.
Σταδιακά, θα αρχίσετε να κατανοείτε καλύτερα τα σήματα του σώματός σας και να διακρίνετε τις πραγματικές σας ανάγκες. Αυτός είναι ο δρόμος για μια αρμονική σχέση με το φαγητό, όπου παύει να είναι η καθολική απάντηση σε όλες τις συναισθηματικές προκλήσεις της ζωής.
Διαβάστε επίσης
- Τι συμβαίνει αν περνάτε 10 λεπτά την ημέρα μόνοι με τον εαυτό σας: απροσδόκητες αλλαγές στη λειτουργία του εγκεφάλου
- Πώς να λέτε όχι χωρίς ενοχές: Ένας πρακτικός οδηγός για την προστασία των προσωπικών ορίων
